وضعیت استفاده از ارتز و پروتز در نوجوانان قربانی مین و مهمات عمل نکرده

اهداف: کودکان بیشتر در معرض خطرات ناشی از انفجار مین و مهمات عمل نکرده قرار می گیرند. آسیب های وارده جسمی در کودکان به دلیل اندازه کوچک تر و مقاومت کمتر در برابر ضربه و سانحه، شدیدتر از بزرگسالان است. هدف مطالعه حاضر بررسی مشکلات اندام های حرکتی و وسایل کمک حرکتی مورد استفاده قربانیان نوجوان مین و مهمات عمل نکرده بود. ابزار و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تمامی (78 نفر) نوجوانان قربانی مین و مهمات جنگی زیر 18 سال ساکن 5 استان مرزی (کردستان، ایلام، کرمانشاه، آذربایجان غربی و خوزستان) که در اردوی طرح ملی پایش سلامت در آذر و بهمن 1388 شرکت کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک توسط پرسش نامه جمعیت شناختی محقق ساخته جمع آوری شد. معاینات بالینی قربانیان توسط متخصصان ارتوپدی و ارتوپدی فنی صورت گرفت. آنالیزهای آماری با نرم افزار spss 22 و آزمون مجذور کای انجام شد. یافته ها: میانگین سنی جمعیت مورد مطالعه 99/11±11/16سال، میانگین قد 47/10±00/165سانتی متر و میانگین وزن 74/12±25/54کیلوگرم بود. 41 نوجوان (56/52%) دچار قطع عضو بودند. نیاز به پروتز در 38 نفر (71/48%)، ارتز در 18 نفر (1/23%) و وسایل کمکی دیگر در 8 نفر (25/10%) دیده شد. 21 نفر (92/26%) در حال استفاده از وسایل کمک حرکتی بودند. 15 نفر (42/71%) از قربانیان استفاده کننده از وسایل کمک حرکتی، رضایت کمتر از متوسط داشتند. نتیجه گیری: سطح پایین رضایتمندی نشان دهنده لزوم توجه بیشتر به برنامه های درمانی، جلسات توان بخشی و کیفیت ساخت وسایل کمک حرکتی به منظور بالابردن سطح آگاهی و رضایت قربانیان در استفاده از وسایل کمک حرکتی است.